Хлопец з Гомеля адкрыў беларускі рэстаран на Балі

На Балі ўжо некалькі гадоў святкуюць Купалле, спяваюць пра трох чарапах, гатуюць сырнікі ды п’юць «Крамбабулю». А ўсё дзякуючы таму, што некалькі гадоў таму беларусы адкрылі на востраве першы рэстаран нацыянальнай кухні.

Аляксей. Стваральнік рэстарана «Дранікі» на Балі. Тут і далей скрыншоты відэа ў YouTube

Пра незвычайнае месца расказваюць аўтары YouTube-канала «Усё пра Балі (Прытулак адэкватнасці)». Яго вядуць таксама беларусы — муж і жонка, якія ў 2014 годзе пачалі вандраваць па свеце, а ў выніку вырашылі пасяліцца на экзатычным востраве.

Блогер Дзмітрый распавядае, што яны сустракалі на Балі даволі шмат суайчыннікаў. Але было адчуванне: бракуе чагосьці, што аб'яднала б усіх беларусаў тут.

— Мы бачылі шмат кам'юніці розных нацыянальнасцей. Але беларускіх не заўважалі.

Раптам на Балі, дзе можна знайсці амаль усе кухні свету, з’явіліся энтузіясты-беларусы. Яны загарэліся ідэяй адкрыць уласны рэстаран і гатаваць там тое, чаго на востраве яшчэ не было — дранікі.

Назва не вельмі арыгінальная, затое пазнавальная — «Дранікі». Пра рэстаран у роліку распавядае яго стваральнік Аляксей. Кажа, што сам з Гомеля, вучыўся ў Мінску, а пасля сканчэння ўніверсітэта пераехаў у Літву, дзе і жыў апошнія 10 гадоў.

На Балі першапачаткова ён з сям'ёй ехаў на некалькі месяцаў — проста каб паглядзець, што і як. Нечакана экзатычнае места настолькі спадабалася, што Аляксей пачаў думаць, як застацца тут жыць. Галоўнае пытанне было адно: а зарабляць як? Хацелася паспрабаваць свае сілы ў новай сферы — у выніку вырашылі зрабіць рэстаран.

— Ідэя ўзнікла спантанна. Некалькі разоў мы на сваёй віле, якую арандавалі тут недалёка, ладзілі дранік-паці. Смажылі дранікі, збіралі знаёмых. І было так файна, што некаторыя госці жартавалі: «Вам трэба ўжо рэстаран з дранікамі тут адкрываць!», — распавядае ў відэа Аляксей. — Пажартавалі і ўсё. Але калі мы сур'ёзна пачалі думаць аб тым, каб жыць на Балі, я вырашыў: «Так, можна паспрабаваць. А чаму не?».

Блогер Дзмітрый жартуе, што на Балі шмат вельмі разнастайнай ежы, але вось толькі ў «Драніках» ёсць адчуванне, быццам ён прыехаў да бабулі ў госці і частуецца дамашнімі прысмакамі.

Навіна пра беларускі рэстаран хутка разляцелася па чатах, і ў «Дранікі» пачалі прыязджаць людзі з розных канцоў вострава, каб бавіць час у кампаніі суайчыннікаў.

Аляксей кажа, што ў яго не было нейкай вялікай мэты — хацелася проста дадаць крыху беларускай культуры на Балі ды пашырыць кругагляд замежнікаў.

— І калі мы адкрылі рэстаран, адбыўся нейкі ўсплёск сярод беларускага кам’юніці на Балі. Да гэтага жылі — беларусаў было не відаць і не чуваць. А «Дранікі» сталі месцам, якое аб’яднала беларусаў.

Наліснік-трак

У Аляксея не было раней вопыту працы ў рэстаранным бізнэсе. Але ж так атрымалася, што нязбытная мара ў выніку ператварылася ў пэўны праект.

У меню ёсць як класічныя стравы, так і іх сучасныя інтэрпрэтацыі — напрыклад, дранікі з намазкай з авакада, дранік-бургер, піца на велізарным драніку і «бульбачына» (кава, якую замест кубачка наліваюць у бульбачку).

Аляксей адзначае, што час ад часу рускія просяць дадаць у меню нейкія іх традыцыйныя стравы кшталту пельменяў. Але ён супраць. Кажа, што спрабуе рабіць то, чаго няма ў іншых месцах. Выключэнне робіць для страў літоўскай кухні — некалькі пазіцый ёсць у меню «Дранікаў».

— Напрыклад, у топе ў нас халаднік на кефіры, які больш ніхто на Балі не гатаваў.

Мужчына падкрэслівае, што імкнуўся стварыць сапраўды народнае месца.

— У нас няма шэфаў, мы ўсё робім самі ад пачатку і да канца. Кожную страву я прыдумваю самастойна.

У роліку на YouTube Аляксей не без гонару дэманструе сцяну, на якой напісана па-беларуску: «Важнейшыя за дранікі толькі людзі». Кажа, у гэтым надпісе ўся ідэя.

Вечарыны тут таксама адбываюцца нацыянальныя. Напрыклад, летам святкуюць Купалле: людзі ў нацыянальных строях плятуць вянкі, каб потым пусціць іх у акіян, і скачуць праз вогнішча.

Можа, вы здзівіцеся, але калядоўнікі з традыцыйнай казой у «Драніках» таксама бываюць.

Бізнэс паступова расшыраецца — ужо адкрыўся другі рэстаран «Дранікі». Ён знаходзіцца ў раёне Убуд (першы быў у раёне Перарэнан). Аляксей распавядае, што другі рэстаран вырашылі зрабіць больш сямейным — нават пабудавалі вялікую дзіцячую пляцоўку. Тут робяць і дзіцячыя мерапрыемствы — напрыклад, вучаць рабіць традыцыйныя лялькі-матанкі.

Беларус кажа, што замежнікаў заходзіць не вельмі шмат, але ўсё ж такі госці бываюць. Цікавей за ўсё яму было назіраць за інданезійцамі ды аўстралійцамі.

— Спытаеш, дзе Беларусь знаходзіцца, дык не кожны аўстраліец гэта будзе ведаць. У нас была гісторыя, што аўстралійцы пачалі часта замаўляць катлеты «Папараць-кветка» — ці ў рэстаране елі, ці на вынас бралі. І яны распавялі, што і ў іх нацыянальнай кухні існуе страва, якая вельмі падобная да нашай гэтай катлеты. Кажуць, смак амаль такі самы. Было цікава, што яны ў беларускай кухні знайшлі нешта сваё.

Аляксей распавядае, што кожнаму замежніку прыходзіцца тлумачыць асаблівасці беларускай кухні.

— Нам раілі, напрыклад, назваць дранікі ў меню панкейкамі, каб замежнікам было больш зразумела. Але ж дранікі — гэта дранікі. Чаму мы павінны называць іх бульбянымі блінамі?

З негатыўнай рэакцыяй ад тых, хто раней ніколі не каштаваў дранікі, у рэстаране амаль не сутыкаюцца — наадварот, большасць наведвальнікаў у захапленні.

Каментары да артыкула