U karelskim siale nie zmahli nikoha mabilizavać, bo ŭsie syšli ŭ lasy
U rasijskaj respublicy Karelija ŭ ramkach častkovaj mabilizacyi miascovych žycharoŭ pasprabavali ŭručyć pozvy ŭ vioscy Šałtoziera Pryaniežskaha rajona. Kab nikoha nie vypuścić, administracyja vioski navat abtelefanavała damy pryzyŭnikoŭ i pasprabavała źviazacca ź imi ŭ sacsietkach, adnak nichto nie pryjšoŭ — vyśvietliłasia, što mužčyny zamiest hetaha adpravilisia ŭ lasy.
Administracyja vioski Šałtoziera źviazvaje hety kazus ź siezonam zboru žuravin. Čynoŭniki ŭpeŭnienyja — jakraz u hety čas žychary sychodziać pa jahady ŭ zakinutyja vioski i palaŭničyja domiki dzieści ŭ lasach. Pry hetym dzie mienavita ciapier znachodziacca mužčyny, nichto skazać nie moža.
Karelskija aktyvisty adznačajuć, što hetak ža sama na lasnyja promysły syšła častka pryzyŭnikoŭ ź siała Rybreka, tam udałosia mabilizavać tolki niekalki čałaviek.
I Šałtoziera, i Rybreka — sioły, u jakich žyvuć u asnoŭnym viepsy, małaliki fina-vuhorski narod. Viepsaŭ vielmi mała, ich ahulnaja kolkaść nie pieravyšaje 6 500 čałaviek, a žyvuć jany, aprača Karelii, taksama ŭ Vałahodskaj i Leninhradskaj abłaściach.
Šałtoziera, dzie žyvuć kala 800 čałaviek — adzin z centraŭ viepskaj kultury, u 1995—2004 hadach jano było centram Viepskaj nacyjanalnaj vołaści, pakul hetuju aŭtanomiju nie likvidavali.
Pa zakonu viepsy ŭvohule nie padlahajuć abaviazkovamu pryzyvu, bo takim małym narodam aficyjna dazvolena zamianiać vajskovuju słužbu alternatyŭnaj. Ale ŭ ciapierašniaj Rasii na zakony hladziać mała.
Ciapier čytajuć
Miedsiastra ź Lepiela zakachałasia ŭ rasijskaha vajskoŭca i pajechała najomnicaj na front va Ukrainu12
Kamientary
Hłavnoje śledovať principam ‘'mirolubivoj politiki''- vsie dla čiełovieka i vo imia čiełovieka.