«Трэба быць актывістам, каб да цябе прыйшлі». Чаму беларусы вяртаюцца з эміграцыі

«Жыць у страху — кепскае рашэнне»

IT-спецыяліст Андрэй (імя зменена) пражыў у Польшчы дзевяць месяцаў. Па словах суразмоўцы, і ён, і сям'я, даволі хутка асвоіліся ў новай краіне, але пасля таго, як мужчына страціў працу, вырашылі вярнуцца ў Беларусь.

«Рашэнне было складанае, таму што ўладкаваліся, злавілі кірунак і дастаткова сацыялізаваліся. Паваротным момантам стала звальненне», — расказвае Андрэй.

Мужчына адзначае, што ў іх быў выбар: заставацца дзеля «чагосьці» і выдаткаваць усе ашчаджэнні за час, пакуль ён будзе шукаць новую працу, або вярнуцца назад, захаваць заробленыя сродкі і ўкласці іх у куплю кватэры ў Беларусі.

«У цэлым, перспектывы працаўладкавання былі прывідныя, таму што я і мае калегі і без таго з вялікай цяжкасцю знайшлі працу, а на чужым рынку канкураваць складаней», — кажа мужчына.

Таксама, з ягоных слоў, новы польскі ўрад абяцаў расследаваць атрыманне беларусамі віз, ускладніць магчымасці для легалізацыі і атрымання іпатэкі.

«Ні Польшча, ні ЕС нас моцна не ўразілі. Вярнуліся з сям'ёй — родныя ўзрадаваліся, — адзначае Андрэй. — Жывецца лепш, чым у Польшчы. Беларусь мяне цалкам задавальняе ва ўсіх аспектах, акрамя палітычнага. На гэты момант не бачу сэнсу эміграваць куды-небудзь».

Мужчына кажа, што не баіцца за сваю свабоду, «як будзе — так будзе», а жыць у страху, па яго словах, «кепскае рашэнне».

«Думаў, што вайна можа перанесціся на нас»

Інжынер Ігар (імя зменена) выехаў у Польшчу вясной 2022 года. Да таго моманту там ужо знаходзілася яго дзяўчына, мужчына даўно планаваў паездку да яе, але з-за пачатку вайны ва Украіне пераезд прыйшлося паскорыць.

«Думаў, што вайна можа перанесціся на нас», — прызнаецца суразмоўца.

Беларус жыў і працаваў у Польшчы. У бытавым плане, паводле яго слоў, усё было добра, «хутка прывык, камфортна сябе адчуваў», таму што «менталітэт вельмі блізкі». А вось з працай было «нашмат складаней».

«У Беларусі я працаваў інжынерам, груба кажучы, насіў гальштук, а прыехаўшы туды, пайшоў на завод (рабочым. — Рэд.). Пад'ём а 4-й раніцы, кладзешся а 8-й вечара, каб неяк выспацца, яшчэ казалі працаваць па выхадных», — расказвае беларус.

Нейкі час Ігар працаваў на вытворчасці яхтаў, дзе даводзілася па 12 гадзін праводзіць у процівагазе і касцюме хімабароны.

Пасля беларус уладкаваўся дальнабойшчыкам, ездзіў, у асноўным, па Германіі. Спачатку праца яму падабалася: былі і нядрэнны заробак, і магчымасць падарожнічаць. Але пасля васьмі месяцаў маршруты пачалі паўтарацца, стала цяжка ўвесь час праводзіць у машыне.

«Я разумеў, што калі я звольнюся, то паехаць у Польшчу і пайсці на завод, на склад — так сабе рашэнне, мяне не моцна прыцягвалі такія ўмовы працы», — расказвае мужчына.

«Трэба быць актывістам, каб да цябе прыйшлі»

Ігар вырашыў вярнуцца ў Беларусь. Суразмоўца прызнаецца, што пры перасячэнні мяжы «быў страх, што возьмуць тэлефон — і там нешта будзе», але ў выніку да яго не было ніякіх пытанняў.

На радзіме беларус даволі хутка знайшоў працу ў замежнай IT-кампаніі. У Польшчы ці Германіі ў гэтай сферы ён уладкавацца не мог з-за высокай канкурэнцыі і недастатковага вопыту, таксама не хапала ведаў польскай ці англійскай.

У Беларусі, са слоў Ігара, заробак у IT-спецыялістаў значна ніжэйшы, чым у Еўропе, але жыць на яго можна даволі камфортна: няма выдаткаў на арэнду жылля, прадукты таннейшыя.

Мужчына кажа, што за час ягонай эміграцыі ў Беларусі «мала што памянялася» і ён «нічога дрэннага тут не ўбачыў». Што тычыцца рэпрэсій у дачыненні да апанентаў улады, то, на думку Ігара, «трэба быць актывістам, каб да цябе прыйшлі».

«Затрымалі кагосьці, усе спачатку ў шоку. Але па выніку, калі пачынаюць разбірацца: ён рабіў фатаграфіі, выкладваў нешта ў інстаграм. Я не кажу, што ён гэта не можа рабіць. Проста ён вёў нейкую актыўную дзейнасць супраць улады, — разважае суразмоўца. — У мяне няма нідзе фатаграфій, я нідзе не пакідаў каментароў. Таму я разумеў, што ў цэлым я чысты, хоць я і хадзіў на мітынгі, і бацькі мае хадзілі».

Ігар кажа, што цяпер галоўны настрой у беларускім грамадстве — «абы не было вайны». Гэта адзінае, чаго баяцца людзі.

Мужчына прызнаецца, што хацеў бы павандраваць па свеце, але яшчэ раз наважыцца на эміграцыю, толькі калі пачнецца вайна:

«Калі я хацеў бы стварыць сям'ю, выхоўваць дзяцей, хацелася б, каб яны бачылі дзядуляў-бабуль. Вядома, калі пачнецца вайна, я буду рабіць спробы, каб з'ехаць, бо ваяваць не хочацца».

• 7
• 8
• 8
• 40
• 1
• 7
• 1
• 0